Written by
FRANK VAN DE SCHOOR
From te publication
Catalogue: WORLD MOON VENUS
Published in
2003
English
Balance between reality and perfection
Ruud van Empel (1958) is a versatile artist. He has already enjoyed a broad artistic career as a décor and theatre designer, graphic designer, and filmmaker. He has worked on various television productions as an art director, and in 1993 received the Charlotte Köhler Award for his television work and other associated activities. In the early nineties he began to present his artistic work to the general public, creating collages of plants, animals, flowers and trees, mounted in large forest landscapes that he had previously photographed in black-and-white. This black-and-white collage was then photographed once more to create an even whole. When the possibilities of Adobe Photoshop (= processing photos with the aid of a software package) became available, he could adapt his collages further.
From the mid-nineties onward, he devoted all his endeavour to art photography, developing his images in thematic series. In this way, several series have been generated since 1995: The Office, Study for Women, Study in Green and, more recently, World Moon.
Since 2002, he has been working a great deal with nature and, in doing so, he has definitively found his present-day characteristic visual language: photographic works with an unbelievable clarity of colour, rich in detail, with intriguing representation, and a fairytale ambience. Children often feature prominently in his images. Ruud van Empel combines forms on the computer and assembles pictures that deceive our perception. His work balances between reality and perfection. They are magical-realistic images, as it were, a cross between narrative painting and staged photography. The artwork that Ruud van Empel finally presents to the public seems harmonious and self-evident. The sophisticated viewer will suspect that intensive work has gone into the photo work presented, but the definitive image looks extremely refined. To gain a good insight into the photography of Ruud van Empel, it is useful to review the major external influences from painting and photography on his work.
Sources of inspiration
Ruud van Empel experiences painting as an important impulse. Accordingly, it is essential to deal with the work of several painters and draughtsmen who have formed a point of reference for him. His unremitting interest in painting is remarkable for an artist who completely devotes his energy to the medium of photography. The work of several of the painters he admires furnishes an outspoken stimulus to create exciting photography. He is inspired by the realism of painting and the recording – a moment captured in paint – of people in an exceptional environment.
For example, he is fascinated by the direct realism of the German painter and draughtsman Otto Dix (1891-1969), who works extremely intimately with his models. It seems as if Dix wishes to conquer the figures portrayed. In his depiction of heads and bodies, both the attractive and the abhorrent are presented, a bold combination that Dix manages to fuse into a convincing whole. The portraits of his parents and friends, as well as the commissioned portraits, occasionally give an ironic and grotesque impression. They are always incisive images. He manages to uniquely typify sensitive topics such as newborn babies, children and the elderly, as well as charged images of cripples, whores and pimps. Dix is an exponent of the realistic painting that was common in the Weimar Republic. Beauty was simply inextricably linked to ugliness. The direct human side of Dix’s work appeals greatly to Ruud van Empel.
Another trail-blazer who fascinates him is the Norwegian painter and graphic printer Edvard Munch (1863-1944), who imbued his work an oppressive psychological layer. Ruud van Empel is also a great admirer of the late work of Walter Spies (1895-1942). This German artist began his artistic career in Moscow and Berlin. At 28 years old, Spies decided to travel the world. On his wanderings he reached Java and later the island of Bali, where he experienced the life style of the population, the culture, and the landscape as Paradise on Earth. During his lengthy stay on Bali, he painted and drew this enchanting island in a naive magic-realistic style with an unprecedented eye for detail. While the natural representation is hallucinatory, the panoramic perspective in the composition has been recorded in an admirable way. Surprising features are the perspectivist vistas to which the viewer’s eye is automatically drawn, and the atmospheric portrayals of the landscape that evoke a longing to participate in this enchanting scene. A common element in the work of Spies and Van Empel is the use of dramatic lighting, alternating with enigmatic shadows and the entrancing character of a fairytale world.
To gain access to the core of Ruud van Empel’s work, it is also necessary to focus on a few artists who have inspired him within the discipline of photography. These include several comparatively unknown pioneers from photo history, who made a distinct personal development in relative isolation. The photographer Mike Disfarmer (1884-1959), of German origins, portrayed the population of the mountain village of Heber Springs in the American state Arkansas in the period 1939-1946. These are authentic photographic portraits of normal country people dressed up in their Sunday best for the occasion. They are standing in a standard pose, without backdrops, looking directly into the camera. The portraits are soberly shot in regular daylight. The models are reproduced in all their simplicity in a somewhat unflattering manner. Disfarmer is regarded as one of the most important precursors of American portrait photography. The photos are penetrating and poignant in their self-evidence. The subjects radiate a natural dignity that even occasionally looks gracious. This respectful depiction of introvert, nameless models, is also a quality that can be discerned in the work of Ruud van Empel. Just as in the work of Disfarmer, his photos also show dignified and unpretentious people who symbolize a timeless image of humanity.
The Francophone photographer Norbert Ghisoland (1878-1939) works with more staged images. In the twenties and thirties of the last century, he portrayed the population of the town of Frameries in the Wallonian province of Henegouwen. He photographed his models on festive occasions: taking their first Communion, celebrating an anniversary, at sports events, playing music, playing a theatre role. To create a more attractive ambience when portraying children and family members, he placed his models in a theatrical setting. Playful in its approach, this staging works very endearingly. There is no false bottom, and the emotion, although it has been staged, is genuine. The interaction between the models portrayed and their staged environment is also a striking feature of the work of Ruud van Empel.
The German August Sander (1876-1964) became internationally renowned as a photographer primarily for his large-scale project Menschen des 20. Jahrhunderts(People of the twentieth century). His mission was to record the real person behind a specific profession. He produced documentary photographic portraits of people without masks, without trimmings, who provide evidence of a hard existence. With his portraits, Sander aimed at transcending individual identity in order to present an archetype of a person engaged in his profession. The people portrayed are real people, albeit anonymous. They are the symbol of a human image, similar to what Ruud van Empel also produces.
Human studies
In the past few years, the human figure, surrounded by abundant nature, has formed the central theme of the photography of Ruud van Empel. He has a preference for placing innocent children in the foreground. They look as if they have been unexpectedly transplanted there from the game they were playing. They pose for the camera in exemplary fashion, as if they are aware that their portrait is symbolic of the naïve idyll of youth.
The individual components used to construct the work have often been photographed with backlighting, which intensifies the colour intensity. Large lotus leaves form a pattern of sun yellow, bright green, and olive green. Due to the extraordinary light, all the details are visible in their full glory. The incidence of light, in association with the composition, furnishes the presentation with an astonishing radiance. The child is positioned in a full-frontal stance and is emphatically present. It is at rest and waiting for what is about to happen. Its body language speaks simultaneously of timidity and alertness. But the viewer is also tentative and is a witness to an extraordinary scene which evokes a feeling of poignancy. In compositional terms, the photographer has created a perfect construction, everything is under control. Life has come to a halt for a moment. The child resembles a statue. A kind of silence reigns, indicating that this is not an everyday situation. The natural posture of the youthful figure incorporates a mystery. In this context, it seems as if a leafy aureole appears above the heads of some children.
The entire scene has something artificial about it. The abundance of motifs is striking. Just as in medieval miniature art, every detail has been meticulously elaborated. Every small facet presents itself in the foreground, as it were, everything has been placed at the right spot. Regardless of how exotic the presentation seems, the viewer nonetheless receives the impression that this outdoor scene is taking place in an enclosed space: a brilliant drama in a clear interior space, like a tropical glasshouse. You are looking into an artificial world in which life is on showcase display. The magic of suggestion has been achieved by means of photography.
The girls portrayed in the ‘Study in green’ series are white and exemplary. The young child in a red-orange flowery dress evokes an emotional response. The schoolgirl in the white Sunday dress poses in a manner that was customary in the static portrait photography of the fifties. The attentive-looking child in a blue dress has a large reader under her arm. They all seem to be transported to an enchanted forest. This is a well-known fact from children’s literature. The vulnerable child is lost in the ominous forest and the helpless creature is subject to the dangers of the inhospitable darkness. Nevertheless, it is not only an oppressive world that the artist presents to us here. The wood seems frightening but it is not really dangerous. It is a kind of interior wood where the animals peacefully co-exist. This must have been the way it was in the original Paradise. Despite the presence of caterpillars and beetles, no leaf is tainted. Nature thrives abundantly. Flowers and fruit show themselves at their most favourable. In the distance, a fox or deer gazes into the camera. This alertness is a part of the character of the animal, there is no reason for anxiety. There are no pitfalls or threats in an idyllic landscape. A girl surfaces playfully in the water amid the scale-shaped leaves of the Victoria Amazonica. All living creatures have walk-on parts in a timeless representation of natural beauty.
With a fascination that calls to mind the passionate experience of art and nature of the 18th-century Palace of Wonders, Ruud van Empel delights in recording the splendours of nature in all their variety. His work has an exciting stratification that can be interpreted in different ways.
The attractively clothed young girls pose in white dresses like real little princesses. At the same time, they are somewhat wary, they have an uneasy look. To which psychic pressures are they exposed? The whiteness of their dresses evokes a feeling of vulnerability, but also expresses strength and protection. The cleanness and purity of the dress are symbols of the innocence of youth. The artist has recorded such finesses in an inventive manner.
The realm of World Moon (2005-2006) is populated by dark children. Van Empel now concentrates on the dusky, mysterious appearance of the tropics. The intensity of the dark skin and the penetrating white eyes give an exceptional allure to the faces. In this representation, the artist was inspired by the expression of the impressive bronze shapes that were found in Pompeii and Herculaneum. The figures are coated with a black patina, with inserted, luminous white glass eyes, which gives them an enigmatic look.
In their innocence, the dark children possess great dignity. They are a symbol of the perfection of Creation. The artist shows us an idealized picture of ingenuous beauty in a secluded world. He visualizes something that is actually unattainable.
Ruud van Empel shows himself to be a true perfectionist in the development of the required form of expression in his photography. In the process of composing his images, he works precisely and methodically. The construction of faces and bodies does not happen by means of an advanced computer program, but rather by a personal, labour-intensive approach. He works in a craftsmanlike way, concentratedly seeking and experimenting, until he has found the right power of expression. He is led by artistic considerations alone. Subtle image manipulations are applied with a feeling for psychic influence. The result emanates an improbable power of representation. It is a successful combination of digital photography and magical painting. Ruud van Empel demonstrates that he is capable of articulating free representation in the medium of photography. The exuberant nature is abundant and yet simultaneously artificial. Fairytale and reality can be conjoined. He creates intriguing images that evoke partly idyllic, partly sinister associations. Whatever the case, they are certainly images that induce genuine emotions.
Frank van de Schoor
Curator Modern Art Museum Het Valkhof
Dutch
Balans tussen werkelijkheid en perfectie
Ruud van Empel (1958) is een veelzijdig kunstenaar. Hij heeft een ruime artistieke carrière achter de rug als decor- en theaterontwerper, grafisch vormgever en filmmaker. Als artdirector was hij werkzaam bij diverse tv-producties. In 1993 ontving hij de Charlotte Köhler-prijs voor onder andere zijn televisiewerk. Begin jaren negentig trad hij naar buiten met zijn beeldend werk. Hij vervaardigde collages van planten, dieren, bloemen en bomen die hij op grote, in zwart-wit gefotografeerde, boslandschappen monteerde. De zwart-wit collage werd dan vervolgens weer gefotografeerd, zodat een vloeiend geheel ontstond. Toen de mogelijkheid van Adobe Photoshop (= bewerken van foto’s met behulp van een softwarepakket) beschikbaar kwam, kon hij zijn collages verder vervolmaken. Vanaf het midden van de jaren negentig legde hij zich definitief toe op de kunstfotografie. Hij ontwikkelde zijn beelden in thematische reeksen. Zodoende zijn sinds 1995 meerdere series ontstaan: The Office, Study for Women, Study in Green en meer recent World Moon.
Vanaf circa 2002 werkt hij veel met de natuur. Hij heeft dan zijn tegenwoordige, kenmerkende beeldtaal definitief gevonden: fotowerken met een ongelofelijke helderheid in kleur, rijk in detaillering, met een intrigerende voorstelling en sprookjesachtig van sfeer. Kinderen zijn vaak prominent in het beeld aanwezig. Ruud van Empel combineert vormen op de computer en assembleert beelden die ons oog een beetje om de tuin leiden. Het werk balanceert tussen werkelijkheid en perfectie. Het zijn als het ware realistische toverbeelden die het midden houden tussen verhalende schilderkunst en geënsceneerde fotografie. Het kunstwerk waarmee Ruud van Empel uiteindelijk naar buiten treedt, ziet er harmonisch en vanzelfsprekend uit. De geoefende kijker vermoedt weliswaar dat er een intensief werkproces aan het geëxposeerde fotowerk ten grondslag ligt, maar het definitieve beeld zit zeer geraffineerd in elkaar. Om een goed inzicht te krijgen in de fotografie van Ruud van Empel wordt in deze tekst eerst nagegaan wat belangrijke externe invloeden uit de schilderkunst en fotografie op zijn werk zijn. Daarna volgt een beschouwing over zijn meest recente fotoseries.
De inspiratiebronnen
Ruud van Empel ervaart de schilderkunst als een belangrijke drijfveer. Juist om deze reden is het van belang om hier nader in te gaan op het werk van enkele schilders en tekenaars die voor hem een ankerpunt vormen. Zijn niet aflatende interesse voor de schilderkunst is opmerkelijk voor een kunstenaar die zich in zijn eigen werk volledig heeft toegelegd op het medium fotografie. In de schilderkunst van enkele door hem hooggewaardeerde kunstenaars ervaart hij een uitgesproken stimulans om boeiende fotografie te vervaardigen. Hij raakt geïnspireerd door het realisme van de schilderkunst en de in verf gevatte momentopname van mensen in een bijzondere omgeving.
Zo is hij geboeid door het directe realisme van de Duitse schilder en tekenaar Otto Dix (1891-1969), die dicht op de huid van zijn modellen werkte. Het lijkt wel alsof Dix de geportretteerde figuren wil veroveren. In de afbeelding van hoofden en lijven zijn zowel het bevallige als het afstotelijke uitgebeeld, een moedige combinatie die Dix tot een overtuigend geheel weet te versmelten. De beeltenissen van diens ouders en vrienden en ook de opdrachtportretten doen soms ironisch en grotesk aan, in ieder geval zijn het indringende beeltenissen. Gevoelige thema’s als pasgeborenen, kinderen en ouderen, alsook beladen beelden van kreupelen, hoeren en pooiers weet hij op onnavolgbare wijze te typeren. Dix is een exponent van de realistische schilderkunst die in de Weimar Republiek gangbaar was. Schoonheid is eenvoudigweg niet los te zien van lelijkheid. De directe, menselijke kant van Dix’ werk spreekt Ruud van Empel erg aan.
Een andere wegbereider die hem boeit is de Noorse schilder en graficus Edvard Munch (1863-1944), die een beklemmende psychologische lading aan zijn werk weet mee te geven. In het bijzonder is Ruud van Empel bewonderaar van het late werk van Walter Spies (1895-1942). Zijn eerste schreden op het kunstpad zette deze Duitse kunstenaar in Moskou en Berlijn. Op 28-jarige leeftijd besloot Spies de wereld te gaan bereizen. Via omzwervingen kwam hij terecht op Java en later op het eiland Bali. Hier ervoer hij de levenswijze van de bevolking, de cultuur en het landschap als het paradijs op aarde. Vooral tijdens zijn langdurige verblijf op Bali schilderde en tekende hij het bekoorlijke eiland in een naïeve, magisch realistische stijl met een ongekende aandacht voor het detail. De natuurgetrouwe weergave is hallucinerend, het panoramische perspectief is in de compositie op meesterlijke wijze uitgebeeld. Verrassend zijn de perspectivische doorkijkjes, waar het oog automatisch naar toe wordt getrokken en de stemmingsvolle landschapsuitbeelding, die je doet verlangen om deel uit te maken van dit betoverende tafereel. Wat het werk van Spies en Van Empel verbindt, is het gebruik van een dramatische lichtval, afgewisseld met raadselachtige schaduwpartijen en het feeërieke karakter van een sprookjeswereld.
Om toegang te krijgen tot de kern van het werk van Ruud van Empel is het ook van belang stil te staan bij enkele van zijn inspirerende voorbeelden binnen de discipline van de fotografie. Het betreft deels niet zo bekende pioniers uit de fotohistorie, die in relatief isolement een geheel eigen ontwikkeling hebben doorgemaakt. De van oorspong Duitse fotograaf Mike Disfarmer (1884-1959) portretteerde in de jaren 1939-1946 de bevolking van het bergdorp Heber Springs in de Amerikaanse staat Arkansas. Het zijn authentieke fotoportretten van gewone plattelandsmensen, die zich voor deze gelegenheid in zondagse kleding hebben gestoken. Ze staan voorbeeldig opgesteld, zonder decors, en kijken recht in de camera. De portretten zijn sober en met gelijkmatig daglicht gefotografeerd. De modellen zijn in al hun eenvoud ongeflatteerd weergegeven. Disfarmer geldt als een belangrijke voorloper van de Amerikaanse portretfotografie. In hun vanzelfsprekendheid zijn de foto’s aangrijpend en ontroerend. De personen stralen een natuurlijke waardigheid uit die soms zelfs gracieus overkomt. Deze respectvolle afbeelding van in zichzelf gekeerde, naamloze modellen is een kwaliteit die ook is terug te vinden in het werk van Ruud van Empel. Net als bij Disfarmer staan oprechte en ongekunstelde mensen op de foto, die een tijdloos mensbeeld symboliseren.
Met meer enscenering werkte de Franstalige fotograaf Norbert Ghisoland (1878-1939). In de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw portretteerde hij de bevolking van het stadje Frameries in de Waalse provincie Henegouwen. Hij fotografeerde zijn modellen bij feestelijke gelegenheden: als communicantje, jubilaris, sportman, muzikant of als toneelspeler. Om een meer aansprekende ambiance te creëren voor het portretteren van kinderen en familieleden plaatste hij zijn modellen in een theatrale omgeving. Door een speelse benadering werkt de enscenering heel ontwapenend. Er is geen dubbele bodem en de emotie, hoewel in scène gezet, is echt. De interactie tussen de afgebeelde modellen en hun geënsceneerde omgeving is ook in het werk van Ruud van Empel een opvallend stijlkenmerk.
De Duitser August Sander (1876-1964) is als fotograaf internationaal vooral bekend geworden met het omvangrijke project Menschen des 20. Jahrhunderts. Zijn missie was om de waarachtige mens in zijn specifieke beroep in kaart te brengen. Het zijn registerende fotoportretten van mensen zonder maskers, zonder opsmuk, die getuigen van het harde bestaan. Sander streefde ernaar om met zijn portretweergave de individuele identiteit te overstijgen en een archetype neer te zetten van de mens in zijn levensloop. De geportretteerden zijn werkelijk bestaande personen en tegelijk zijn ze anoniem. Zij staan symbool voor een mensbeeld, zoals Ruud van Empel dat ook weergeeft.
Studies van mensen
De afgelopen jaren vormt de menselijke figuur, omringd door een weelderige natuur, het centrale thema in de fotografie van Ruud van Empel. Bij voorkeur plaatst hij onschuldig ogende kinderen op de voorgrond. Zij lijken onverwacht uit hun spel te zijn gehaald. Voorbeeldig poseren zij voor de camera, alsof zij er zich van bewust zijn dat hun portret symbool staat voor de onbevangen idylle van de jeugd.
De afzonderlijke elementen waaruit het werk is opgebouwd, zijn vaak gefotografeerd met tegenlicht. Hierdoor wordt de kleurintensiteit versterkt. Grote lotusbladen vormen een schakering van zongeel, felgroen en donkergroen. Alle details komen door het onwaarschijnlijke licht nog beter tot hun recht. De lichtval en de compositie verlenen de voorstelling een wonderlijke uitstraling. De positionering van het kind is frontaal en nadrukkelijk. Het verkeert in een rustpositie en wacht op wat gaat komen. Uit de lichaamstaal spreekt schuchterheid en tegelijk oplettendheid. Maar ook de toeschouwer is afwachtend en is getuige van een bijzonder tafereel, dat een gevoel van ontroering teweeg brengt. Compositorisch gezien heeft de fotograaf het geheel perfect in beeld gebracht, alles lijkt onder controle. Het leven is een moment tot stilstand gekomen. Het kind lijkt wel een standbeeld. Er heerst een soort stilte die aangeeft dat het hier om een niet alledaagse situatie gaat. De natuurlijke houding van de jeugdige figuur draagt een mysterie in zich. In deze context bezien lijkt het alsof bij sommige kinderen een bladvormig aureool boven het hoofd verschijnt.
Het hele tafereel heeft iets artificieels. De veelheid aan motieven valt op. Net als in de middeleeuwse miniatuurkunst is elk detail minutieus uitgewerkt. Elke kleinigheid treedt als het ware op de voorgrond, alles is op de goede plaats gezet. Hoe exotisch de voorstelling ook lijkt, toch krijg je als toeschouwer de indruk dat deze buitenscène zich in een afgesloten ruimte afspeelt. Een schitterend schouwspel in een heldere binnenruimte, zoals een tropische broeikas. Je kijkt in een artificiële wereld waarin het leven exemplarisch wordt weergegeven. Met fotografie is de magie van de suggestie bereikt.
De meisjes die staan afgebeeld op de ‘Study in green’-serie zijn blank en voorbeeldig. Het jonge kind in een rood-oranje bloemetjesjurk wekt ontroering op. Het schoolmeisje in witte zondagse jurk poseert zoals dat gebruikelijk was in de statische portretfotografie van de jaren vijftig. Het pienter ogende kind in een blauw jurkje heeft een groot leesboek onder de arm. Ze lijken allemaal verzeild geraakt in een sprookjesbos. Dit is een bekend gegeven uit de kinderliteratuur. Het kwetsbare kind is verdwaald in het dreigende bos en het hulpeloze schepseltje staat bloot aan de gevaren van het onherbergzame donkere woud. Toch is het niet alleen een beklemmende wereld die de kunstenaar ons hier voorschotelt. Het bos oogt angstaanjagend, maar is niet echt gevaarlijk. Het is een soort binnenbos, waarin alle dieren vredig naast elkaar leven. Zo moet het ooit in het Aards Paradijs zijn geweest. Er is geen blad geschonden ondanks de aanwezigheid van rupsen en kevers. De natuur groeit en bloeit uitbundig. Bloemen en vruchten tonen zich op hun voordeligst.
In de verte kijkt een vos of een hert alert in de camera. Deze oplettendheid zit nu eenmaal in de aard van het beestje, er is geen reden tot ongerustheid. In een idyllisch landschap zijn geen valkuilen of bedreigingen. Een meisjeshoofd komt speels boven het water uit temidden van de schaalvormige bladeren van de Victoria Amazonica. Alle levende wezens zijn in feite figuranten in een tijdloos schouwspel van natuurlijke schoonheid.
Met een fascinatie die doet denken aan de gepassioneerde kunst- en natuurbeleving van de 18de-eeuwse Kunst- und Wunderkammer schept Ruud van Empel er genoegen in om de prachtige natuur in al zijn verscheidenheid op te tekenen. Zijn werk bezit een boeiende gelaagdheid, die verschillend kan worden geïnterpreteerd.
De fraai uitgedoste jonge meisjes poseren in witte jurkjes als ware prinsesjes. Tegelijk zijn ze op hun hoede, ze hebben een angstige oogopslag. Aan welke psychische druk staan ze bloot? Het wit van de jurkjes roept gevoelens van kwetsbaarheid op, maar drukt ook kracht en bescherming uit. De reinheid en de zuiverheid van het kledingstuk staan symbool voor de onschuld van de jeugd. De kunstenaar heeft dergelijke finesses inventief in kaart gebracht.
De wereld van World Moon (2005-2006) wordt bevolkt door donkere kinderen. Van Empel concentreert zich nu op de duistere, mysterieuze verschijning van de tropen. De intensheid van de donkere huid en de priemende witte ogen maken de gezichten buitengewoon. De kunstenaar heeft zich bij deze weergave laten inspireren door de uitdrukking van de imposante bronzen gestaltes die in Pompeii en Herculaneum zijn aangetroffen. De figuren zijn zwart gepatineerd met ingezette, oplichtende witte glazen ogen. Hierdoor hebben zij een raadselachtige blik.
De donkere kinderen dragen in hun onbevangenheid een waardigheid in zich. Zij staan symbool voor de volmaaktheid van de schepping. De kunstenaar toont ons een geïdealiseerd beeld van een ongedwongen schoonheid in een afgesloten wereld. Hij maakt zichtbaar wat feitelijk onbereikbaar is.
Ruud van Empel toont zich een ware perfectionist in het ontwikkelen van de gewenste uitdrukkingsvorm van zijn fotografie. Bij het componeren van beelden gaat hij nauwgezet te werk. Het opbouwen van gezichten en lichamen gebeurt niet aan de hand van een geavanceerd computerprogramma, maar door een persoonlijke, arbeidsintensieve aanpak. Hij werkt ambachtelijk, geconcentreerd zoekend en uitproberend, tot hij de gewenste zeggingskracht heeft gevonden. Hij laat zich louter door artistieke beslissingen leiden. Subtiele beeldmanipulaties zijn met veel gevoel voor psychisch werking aangebracht. Het resultaat getuigt van een onwaarschijnlijke verbeeldingskracht. Hier is sprake van een geslaagde combinatie van digitale fotografie en magische schilderkunst. Ruud van Empel laat ons zien dat hij in staat is om de vrije verbeelding in het medium fotografie tot uitdrukking te brengen. De weelderige natuur is overweldigend en tegelijk geconstrueerd. Sprookje en werkelijkheid kunnen met elkaar worden verbonden. Hij creëert intrigerende beelden, die deels idyllische, deels onheilspellende associaties oproepen. In ieder geval zijn het beelden die waarachtige emoties opwekken.
Frank van de Schoor
Curator Moderne Kunst Museum Het Valkhof