RUUD VAN EMPEL

Introduction by the Joachim Naudts/FoMU

Ruud van Empel (Breda, 1958) is al lang geen onbekende meer in de fotografiewereld. Zijn digitale beelden worden al jaren bejubeld om hun ongeziene esthetiek. Door zijn collages, bestaande uit honderden fragmenten van zijn eigen foto’s, ontstaat een soort digitale romantiek.
En alhoewel hij al bijna twintig jaar actief is, is zijn werk in deze huidige tijd relevanter geworden dan ooit. In een tijd waarin het fotografische beeld schijnbaar in een existentiële crisis verkeert; een tijd ook waarin de waarachtigheid van de foto continu in vraag gesteld wordt; weet van Empel zich perfect te handhaven. Expliciete beeldconstructie, manipulatie en Photoshop zijn middelen die hij met veel bravoure omarmt, in plaats van ze af te stoten en te bekritiseren. Van Empel toont fictieve werelden, opgebouwd vanuit een fotografische realiteit. 150 Jaar na Oscar Gustave Rejlander (de ‘vader’ van de fotomontage, die met The Two Ways of Life in 1857 reeds een geconstrueerd beeld maakte, bestaande uit 32 afzonderlijke glasplaatnegatieven) brengt Ruud van Empel zijn Fotografie 2.0 versie. Het belang van technologie in het werk van Ruud van Empel kan niet onderkend worden. Desalniettemin zou een dergelijke eenzijdige benadering hem oneer aandoen. Zijn dromerige ‘figuranten’ stralen immers een schoonheid, rust en puurheid uit die zeer utopisch aanvoelt. De smetteloze natuur er rond versterkt dit nog. Verbeelding en esthetiek zonder verpinken, met een stelligheid om u tegen te zeggen. Zijn modellen zijn tijdloos, niet in het minst omdat ze onbestaand zijn. Onbestemd zijn ze eveneens. Dat laatste zou wel eens het nodige filosofische tegenwicht kunnen bieden. Hun onbestemdheid voedt de idee van een donkere kant. Of ligt het aan ons en zoeken we steeds naar de schaduwzijde, ook in het paradijs?